Voorstellen
Mijn naam is Stefanie Evsikov-de Wildt. Ik ben afkomstig uit Oud-Alblas en woon sinds 2017 in Oekraïne. In 2022 ben ik getrouwd met Yura Evsikov. Sinds begin 2020 ben via Stichting Kimon werkzaam.

De weg naar Oekraïne
Mijn roeping naar Oekraïne begon met een werkvakantie in Oekraïne. Mijn conclusie was dat Oekraïne geen land zou zijn voor mij om ooit te gaan wonen. Ik had werk naar mijn zin in Nederland, mijn familie en vrienden. Nee, ik zou hen niet achter kunnen laten. Dat anderen dat kunnen prima, maar ik niet. Tot de Heere mij liet zien wat Hij wilde met mijn leven. Ik kon niet anders dan besluiten om in Oekraïne vrijwilligerswerk te gaan doen bij kansarmen.

Soms moeilijk
Veel mensen begrijpen niet dat ik ben verhuisd naar dit gebied van grote armoede en weinig voorzieningen. Ik moet eerlijk bekennen dat het soms wel eens moeilijk is. Dan vraag ik mij af waarom ik, als Nederlander naar een gebied in Oekraïne moest verhuizen waar zoveel armoede is. Het is niet altijd even gemakkelijk om hier te wonen en te werken. Het helpt mij echter altijd weer te beseffen dat het niet mijn persoonlijke keuze was, maar dat de Heere mij gezonden heeft.

Ervaring
Ongeveer 2 ½ jaar heb ik in Berehove o.a. in een ziekenhuis gewerkt op de kinderafdeling. Deze kinderen waren uit huis geplaatst. Anderen waren bij het ziekenhuis achtergelaten door hun ouders. Deze kinderen brachten maanden, zelfs jaren alleen door in een klein bed. Er was geen aandacht en liefde van verplegend personeel. Als vrijwilliger mocht ik kinderen uit bed halen en hen liefde en aandacht geven.

Verandering
Door nieuwe wetgeving in Oekraïne is deze afdeling nu gesloten. Zo kwam er een einde aan mijn werk op de kinderafdeling. Naast het werk in de verpleging maakte ik al enige tijd contact in het zigeunerkamp. Dagelijks bezocht ik verschillende gezinnen in het kamp. In één van de gezinnen woonde een zwaar gehandicapt meisje. Moeder wist er niet goed raad mee. Nadat ik in het kamp integreerde nam ik het dagelijks voeden en verzorgen voor mijn rekening. Na een lange lijdensweg is Ludmilla op driejarige leeftijd door de Heere Thuisgehaald. Met het sterven van Ludmilla eindigde mijn werk in de omgeving van Berehove.

En verder?
Langere tijd leefde ik met het verlangen om meer te kunnen betekenen voor wees- en/of gehandicapte kinderen. Het was niet duidelijk wat Gods wil was. Waar zou mijn werk een vervolg krijgen?

Een nieuwe bestemming
Ik raakte in contact met een wat ouder christelijk Oekraïens echtpaar. Met hen ben ik goed bevriend geraakt. Hun dochter (Alona), haar man (Andre) en hun drie kinderen hadden het verlangen om een familiehuis op te richten, een nieuwe woonvorm voor kinderen die beschadigd zijn geraakt in hun thuissituatie. Een woonvorm waar de uithuisgeplaatste kinderen een liefdevol en warm thuis ervaren. Zo anders dan de situatie in een kindertehuis van de overheid.

Een aantal jaar geleden ontving Andre tijdens een kerkdienst een predikant uit een ander deel van Oekraïne. De predikant uit Pomichnaja nodigde hen uit en vertelde dat drie jaar geleden een familiehuis was gebouwd naast het kerkgebouw. Al die tijd bidt de gemeente om een echtpaar dat de verzorging van weeskinderen op zich mag nemen.

Na een periode van gebed hebben Andre en zijn gezin de keuze gemaakt om te verhuizen naar Pomichnaja, een voor hun onbekende plaats. Een reis van 1000 kilometer, diep Oekraïne in. Al het vertrouwde hebben zij achter gelaten: familie, vrienden en de kerkelijke gemeente. Hun kinderen, Elvira (12), Timotheüs (10) en Simeon (5) moesten hun school en klasgenootjes achterlaten.

In Pomichnaja hebben zij, tot de oorlog uitbrak, hun krachten besteed aan de opbouw van het familiehuis voor pleegkinderen.

Hoewel ik niet wist waar Pomichnaja lag, wilde ik de plaats graag bezoeken. Ik heb gevraagd of de Heere mij bekend wilde maken of ik naar Pomichnaja zou moeten verhuizen. In mei 2019 ontving ik een uitnodiging om een kijkje te gaan nemen in Pomichnaja. Na een lange reis van 22 uur met de nachttrein kwam ik in een heel ander gebied van Oekraïne.

De predikant heeft me rondgeleid in het familiehuis. Naast het familiehuis en de kerk staat een voormalige kleuterschool. De kerkelijke gemeente bad al meerdere jaren of in dit gebouw een bediening Gods mag komen. Mijn bezoek aan Pomichnaja heeft de gemeente als een gebedsverhoring ervaren. Het besluit om voorgoed te verhuizen was snel gemaakt. Het gebied is niet te vergelijken met de omgeving van Berehove. Het is veel armer, het is vlakker, de wegen zijn nog veel slechter en er zijn veel minder voorzieningen en winkels. Ook is de werkloosheid in deze regio veel hoger. Ik heb ongeveer 3 jaar in Pomichnaja in de provincie Kirovohrad gewoond. Ik heb daar gewoond en gewerkt in het familiehuis. Iedere dag zette ik me volledig in voor de zorg van de pleegkinderen. Doordat ik in een Oekraïens gezin woonde, ben ik de Russische en Oekraïense taal steeds beter gaan spreken en begrijpen.

Nieuw project
In Oekraïne wonen veel kinderen met een beperking. Ze wonen doorgaans in internaten waar de zorg erg slecht is. In de periode dat ik in het ziekenhuis van Oekraïne werkte, heb ik zelf gezien hoe deze kinderen wegkwijnden in hun bedjes. Vanuit deze ervaring is het verlangen ontstaan om een huis op te zetten voor gehandicapte kinderen. In het gebouw naast het familiehuis hoopten we een veilige haven te kunnen bieden aan deze kinderen. Een plaats waar we kinderen met een beperking konden opvangen op basis van hetzelfde concept: liefdevolle verzorging, geïnspireerd op Bijbelse grond. Dit huis zou ‘Bethesda’ gaan heten.

Oorlog
Steeds meer dreigde de uitbraak van een oorlog. Daarom is het plan ‘Bethesda’ gepauzeerd, in de hoop dat er geen oorlog zou komen. Echter brak op 24 februari 2022 de oorlog uit met Rusland.

De uitbraak van de oorlog zorgde er voor dat ik moest vluchten naar het westen van Oekraïne. Zo kwam ik weer in Berehove terecht. Berehove werd een toevluchtsoord voor vluchtelingen. Hier mag ik deze vluchtelingen helpen. De Heere opende deuren om transporten met hulpgoederen naar Oekraïne te laten komen. Op 13 augustus 2022 ben ik getrouwd met Yura. Samen mogen we helpen bij het verdelen van hulpgoederen in Oekraïne. In het afgelopen jaar zijn er al heel veel transporten naar Oekraïne gekomen. De humanitaire goederen worden hier verdeeld onder 3 groepen: de gaarkeuken, de opslag en het front. De gaarkeuken is opgericht toen de oorlog uitbrak in Oekraïne. De gaarkeuken bevindt zich in de kerk van Berehove. Ruim 100 vluchtelingen die alles achter hebben moeten laten krijgen hier in het westen van Oekraïne elke dag een warme maaltijd. Ook veel armen onder de plaatselijke bevolking krijgen hier een warme maaltijd. De vluchtelingen en de arme bevolking krijgen hier niet alleen lichamelijk voedsel, maar ook geestelijk voedsel. Elke dag, na de warme maaltijd wordt er in de gaarkeuken een dienst gehouden waarin zij Het Levende Woord horen. Veel van deze mensen mochten al tot geloof en bekering komen. Yura (mijn man) is hoofd van de opslag. Hij werkt dagelijks in de opslag om alle humanitaire goeden te sorteren, uit te delen en af te voeren. Eén keer per week mogen de vluchtelingen een voedselpakket ophalen en kleding uitzoeken als zij dit nodig hebben. Ook mag Gods woord dagelijks opengaan in de opslag.

Renovatie
Naast het werk in de opslag en de communicatie met de transportgroepen, mogen wij ook kinderwerk doen in kindertehuizen. Twee keer per week gaan Yura en ik naar het kindertehuis. In het kindertehuis van Bat’ovo wonen gemiddeld 40 tot 60 kinderen. Deze kinderen wonen hier tijdelijk. In de periode dat zij hier wonen wordt gekeken of de thuissituatie weer veilig is, of dat zij definitief uit huis geplaatst moeten worden. Wij verdelen de groep in 2 groepen. Yura neemt de kinderen en jongeren van 10 t/m 17 jaar. Stefanie neemt de kinderen van 3 t/m 9 jaar apart voor een programma. Yura behandelt verschillende Bijbelse thema’s met deze jongeren en ik vertel een Bijbelverhaal met een bijpassend knutselwerkje. Daarna komen de groepen weer bij elkaar en hebben Yura en ik nog persoonlijk contact met de kinderen. Wat is er onder de kinderen een grote behoefte aan die persoonlijke aandacht. Gewoon een luisterend oor zijn voor deze kinderen. Ook komen er dan veel aangrijpende verhalen los wat deze kinderen in hun thuissituatie hebben meegemaakt. Wij hebben Evangelisatie als hoofddoel van de bezoeken aan de kindertehuizen. Wat is het mooi als een kind door dit kinderwerk over de Heere Jezus Christus mag horen, dat Hij ook voor hen op deze aarde kwam en gestorven is, en ze Hem mogen leren kennen.

Ons gebed is of er een wegen geopend mogen worden zodat wij meer in dit werk kunnen dienen.

Toekomst
We weten niet hoe onze toekomst er uit ziet. Yura en ik hebben allebei nog steeds het verlangen om ‘Bethesda’ op te zetten. Om dit te kunnen realiseren zijn er verschillende stappen nodig. Eén van de eerste stappen die genomen moeten worden is het veranderen van de Russische nationaliteit van Yura. Wettelijk gezien mag hij de Oekraïense nationaliteit aannemen, omdat hij geboren is in de Sovjetjaren. Om afstand te doen van zijn Russische nationaliteit moet hij naar Rusland. Door de oorlog is dit helaas niet mogelijk omdat de grenzen gesloten zijn. Om die reden laten wij deze plannen voor ‘Bethesda’ in oorlogstijd rusten.

Als u dit project wilt steunen, willen we u graag verder informeren. Neem gerust contact op met Kimon Nederland of met tfc@stefanieinoekraine.nl

Stefanie heeft ook een eigen website www.stefanieinoekraine.nl, met onder andere blogs, acties en een eigen webshop.

Doneren via de doneer knop kost € 0,35 per transactie. Uw bijdrage overmaken via onderstaand bankrekeningnummer is kosteloos.

IBAN: NL70 RABO 0157 5187 44, ten name van: Stichting Kimon
Vergeet niet om bij een bankoverschrijving de naam van de veldwerker te vermelden. (Stefanie de Wildt)