Voorstellen
Ik ben Mirjam Marijs. Geboren en opgegroeid in het Zeeuwse Hoedekenskerke. Na mijn opleiding SPW4 was al vroeg duidelijk dat ik met jonge kinderen wilde werken. Na 3 maanden samenwerken met Romakinderen in Oekraïne kreeg dat verlangen concretere vormen. Ik wilde van betekenis zijn voor kinderen die aan hun lot worden overgelaten. Kinderen die niet ontvangen wat ze nodig hebben om gezond te ontwikkelen en zich gewenst te voelen. Het voelde alsof ik aan hen meer liefde kwijt kon dan aan kinderen in Nederland.

Huidige situatie
Na het werk in het ziekenhuis te hebben afgerond, ligt er een hulpvraag uit het kindertehuis in Svaliava. Een woonvorm waar 110 kinderen van 0 tot 4 jaar zijn opgenomen. Meerdere kinderen met een lichamelijke beperking en een ontwikkelingsachterstand. Ik heb de nieuwe situatie in gebed bij de Heere gebracht.

Verder
Ik verlang ernaar deze kansarme kinderen extra aandacht te mogen geven en therapeutisch te gaan oefenen. Maar vooral hoop ik hen liefde te geven en iedere keer weer bij de Heere te brengen. Ook ben ik dankbaar om een periode van betekenis te mogen zijn in het leven van deze kinderen. Mijn taak in Oekraïne zit er nog niet op. In de hoop dat mijn werk voor een langere periode in het leven van deze kinderen merkbaar mag zijn zie ik ernaar uit om snel te beginnen.

Stel je voor…
Je zit 9 maanden op een warme veilige plaats. Je ontvangt wat je nodig hebt. Je hoort de rustgevende klop van een hart. Heel dichtbij. En iedere dag diezelfde vertrouwde stem.

En dan ineens verandering. Je verlaat die plaats en komt in de armen van een vrouw, waarvan je de stem en hartslag uit duizenden herkent. Je moeder.
Na een tijd een vervelend gevoel in je buik. Je huilt. Terwijl je het vertrouwde geluid van moeders hartslag hoort, drink je je buik vol. Na een tijd val je in slaap. Hier kun je wel aan wennen, zo anders dan eerst, maar nog steeds samen.

Hechting
Maar op een dag verandert dit. Je hoort moeder tegen iemand zeggen dat ze even naar de apotheek gaat. Tevreden val je in slaap. Je voelt niet dat moeder voorzichtig een kusje geeft op je voorhoofd. Na een paar uur word je wakker van de honger. Je hoort die vertrouwde stem niet en je voelt moeders handen niet. Je bent alleen… Als je met alle kracht nog een keer een keel op zet, komt eindelijk iemand binnen. Ze haalt je uit bed en je wordt stil. Het heeft toch geholpen! Toch? Of niet?

Is dit moeder?
Nee, haar stem klinkt anders, ze voelt vreemd en houdt me anders vast… En hup daar lig je weer, alleen… In een ander bed, op een andere kamer. Om je heen klinkt gehuil. Je bent niet de enige die honger begint te krijgen. Om er niet gek van te worden ga je meedoen. Dan verschijnen grote mensen in witte uniformen. Er wordt er een rubberen ding in je mond geduwd. Je snapt niet wat je ermee moet, maar als je merkt dat er melk uit komt begin je driftig te zuigen. Je mist de warmte van moeder en de vertrouwde klop van haar hart.

Met een vergeten verleden naar de toekomst
De volgende maanden vervagen herinneringen aan moeder. Dit bed wordt jouw plaats. De hele dag. Je wacht op momenten dat je fles weer verschijnt. Als je geluk hebt kun je mensen over de gang zien lopen. En als je verdrietig bent, heb je ontdekt dat je jezelf kunt troosten door hard heen en weer te schudden met je hoofd.

En daar lig je te wachten op moeder, van wie je de stem niet meer kent. Je weet niet meer dat ze bestaat. Als moeder een formulier tekent om je af te staan moet je wachten op een plekje in het kinderhuis in Svaljava. En dan?! Wat is dan je toekomst??

Ziekenhuis
Hier liggen kinderen zonder ouders weken, maanden of jarenlang in het ziekenhuis. Hierboven heb ik beschreven hoe de situatie er vanuit het perspectief van een kind uitziet. Er zijn kinderen die in het ziekenhuis komen als ze een jaar zijn. Redenen van hun ziekenhuisverblijf zijn divers. Sommige zijn ziek. Anderen hebben een beperking of leven in een slechte thuissituatie ten gevolge van alcoholgebruik, armoede en mishandeling of verwaarlozing.

Werk
Met collega Marianne werkte ik bijna twee jaar in het ziekenhuis waar we kinderen knuffelden en met hen zongen en baden. We boden troost, speelden en stimuleerden hen in verdere ontwikkeling. We leerden hen o.a. zitten, lopen en met een lepel eten. We hebben hen liefde mogen geven vanuit de wetenschap dat de Heere Jezus de kinderen omhelsde en hen zegende. We houden van ‘onze’ kinderen!

Loslaten
Ook hebben we veel van ‘onze kinderen’ los moeten laten. Sommigen door overlijden, anderen zijn naar huis gegaan. En een grote groep is naar het kinderhuis verwezen. Veel van ‘onze kinderen’ hebben we niet kunnen volgen. God weet waar ze zijn en kan voor hen zorgen. Ik hoop en bid dat de Heere ons werk maar ook de kinderen wil zegenen en voor de rest van hun leven bij hen zal zijn!

Steun
Om het werk te kunnen doen en in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien, ben ik afhankelijk van (maandelijkse) giften. Zou u me willen steunen? Voor de nieuwsbrief kunt u zich opgeven via tfcmirjaminoekraine@hotmail.com. Wilt u voor deze kinderen en ons werk bidden?

Doneren via de doneer knop kost € 0,35 per transactie. Uw bijdrage overmaken via onderstaand bankrekeningnummer is kosteloos.

IBAN: NL70 RABO 0157 5187 44, ten name van: Stichting Kimon
Vergeet niet om bij een bankoverschrijving de naam van de veldwerker te vermelden. (Mirjam Marijs)