Op 24 februari 2022 breekt in Oekraïne de oorlog uit. De Zeeuwse Mirjam Marijs (31) is op dat moment werkzaam als veldwerker in het westen van Oekraïne. Als ze die morgen wakker wordt, stroomt haar WhatsApp vol met berichtjes van een medeveldwerker uit Oekraïne. Zij schrijft: ‘De Oorlog in Oekraïne is begonnen! Op meerdere plekken in het land zijn ze binnengetrokken. Wij gaan ons spoedig gereed maken om te vertrekken. Bid voor Oekraïne en voor ons!!!’

‘Op dat moment gaat er van alles door je hoofd’, vertelt Mirjam. ‘Wat zou Poetin van plan zijn? Wil hij heel Oekraïne innemen of blijft hij aan de oostkant? In dat geval hoef ik niet persé weg. En wat doe ik met de kinderen? Als ik onnodig wegga, laat ik de kinderen zomaar achter.’ Via haar hometeam wijst de Heere Mirjam de weg naar Nederland. ‘Het argument dat ik elk moment terug kan naar Oekraïne gaf voor mij de doorslag.’

Pijn in het hart
Als kinderwerker werkt Mirjam in een kindertehuis met kinderen met een lichamelijke beperking. Deze kwetsbare groep kinderen krijgt weinig liefde en aandacht. Daarnaast krijgen ze niet de juiste medische behandeling om zich verder te kunnen ontwikkelen. Mirjam zet zich in om deze verwaarloosde kinderen aandacht en liefde te geven.

De dag voordat de oorlog uitbreekt, heeft ze al afscheid genomen van de kinderen in het kindertehuis. ‘Ik deed net alsof het een normale dag was, maar in mijn hoofd nam ik afscheid van ze. Deze kinderen kun je niet uitleggen dat je tijdelijk terug naar Nederland gaat. Daarom heb ik niet laten merken dat ik misschien weg zou gaan. Later hoorde ik dat de ochtend na ons vertrek Mikola de hele ochtend had gehuild en onrustig was omdat ik er niet was. Dat raakt me diep.’

Een nieuwe taak
De terugreis verloopt voorspoedig. Het hometeam van een medeveldwerker die ook vertrekt, reist de vrouwen tegemoet. Eenmaal in Nederland aangekomen neemt ze rust om te acclimatiseren. Op een dag wordt ze gebeld of ze kan komen helpen bij een vluchtelingenopvang in Nunspeet, omdat ze Oekraïens spreekt. ‘Ik heb erover nagedacht en al snel toegezegd dat ik zou komen. Het voelde alsof God dit op mijn pad bracht.’

Inmiddels woont Mirjam in Nunspeet en is ze aanspreekpunt voor de vrijwilligers en vluchtelingen. ‘Het werk helpt me om het gemis van de kinderen in Oekraïne naar de achtergrond te duwen. Ik maak me vaak zorgen om ze.’ Het werken met vluchtelingen ziet ze als een kortetermijnoplossing. ‘De kinderen in Oekraïne hebben een plek in mijn hart en het is mijn roeping om hen te helpen. Ik hoop dat ik snel weer voor deze kinderen mag zorgen.’

---